دنیاى من

بر تصوراتش قدم می نهاد.

بر چمنزاری که سبز نبود ..

باد بر صورت نحیفش دست میکشید.

بادی که نسیمی نبود ..

حتی در تصوراتش هم دنیایش از آن خودش نبود ، 

اگرم بود ، پس چرا چنین با دنیای واقعی تفاوتی نداشت؟ حس درد و ناراحتی حتی در دنیای تصوارتش هم حس میشد

دنیایش پر بود از خالی ها !

جای خالی یک هم دم

جای خالی دوستی که فقط او براش یک دوست نباشد

جای خالی افکارش

جای خالی حس های خوب و زندگی بخش

و جاهای خالی دیگر ..

طفلی حتی حسابشانهم دیگر دستش نبود 

با این حال گاه پر بود از حس زندگی ، نمیدانم این جون و قدرت برای ادامه دادن را از کجا می آورد.

ولی من میدانم ...

میدانم که در ذهنش چه ها میگذرد ..

سختی تحمل این بار حتی قابل بیان نیست ، گویا کلمات هم به او پشت کرده اند

اما او همچنان زنده است

نمیدانم چطور ..

زندگیش اش عجیب ، عجیب است !

نمیدانم چرا

اما دوست دارم روزی او را ببینم ، که بر فراز قله های زندگی با اقدار ایستاده و جایگاهش از همیشه والا تر است ، روزی که به همه ی خالی های زندگی اش رو میکند و آن ها شرمنده در حضورش شاهد جایگاهی که با وجود عذاب های آن ها به دست آورده است ..

و چه شیرین است ، لحظه لحظه آن روز ...